To, co oswojone, umiera boleśniej

Ona gaśnie subtelnie, z każdym dniem bliżej pieca,
wszystko dzieje się o sekundę dłużej. Ale żadnych kaszli,
bolesnych stękań. Nadal siedzi i haftuje regularne wzory.
Wczoraj wyszła do ogrodu, wracając zostawiła otwartą furtkę
i zapaloną lampkę - cienie będą kołysać się na wietrze,
połykać nawzajem.

Płynie cieśninami, nie patrząc na światła.
Dom zawsze miał ich za dużo, tylko trawniki i altany
oddawał nocy, która teraz wchodzi do wnętrza. W ciemności
trzeba odkaszlnąć, żeby wiedzieć, że się jest. Ona milczy,
czerwone sieci rozciągają się od płuc do kręgosłupa.

furtka i lampka - furtka to wiadomo, ale czy lampka musi być zdrobniała, bo jakoś mnie razi ta forma, może nie jakoś szczególnie, ale jednak zwróciłam na nią uwagę.
Brakuje mi jakiegoś mocniejszego akcentu, nie wiem czy to gruźlica czy rak płuc, ale ostatnie zdanie wypowiedziane jakby mimochodem.

Zdecydowanie muszę to rano przeczytać, bo teraz jestem trochę już zmęczona i mogę głupoty gadać.

Mocniejszego akcentu nie ma, bo ma być subtelnie. Co nie znaczy, że mniej boleśnie.

Akurat z ogrodem kojarzy mi sie lampka, nie wiem dlaczego. Czy też może latarenka, coś takiego. Ale pasuje mi zdrobnienie.

Mnie się podoba właśnie brak mocniejszego akcentu. Jest subtelnie, jest bardzo dobrze skonstruowana atmosfera. Ładnie rysujesz słowem obrazy. Np. tutaj:

	Cytat:
	cienie będą kołysać się na wietrze, połykać nawzajem.

Tematyka nie należy do przyjemnych, szarpie, gra na emocjach. Stonowany ton wypowiedzi chyba najbardziej.
Moim zdaniem to jeden z tych wierszy, obok których nie przechodzi się obojętnie.

Dzięki za przeczytanie/koment

Ostatnio zmieniony przez E dnia Nie 23:50, 09 Lis 2008, w całości zmieniany 1 raz

nie ma mocniejszego akcentu? a odkasływanie? to wuj leon? mozna odkasłnąc życie tak by nawet ta nieszczęsna lampa swieciła-nieświecąć
świetny!
chylę czoła

Prawdziwa perełka, czapa z głowy.
Masz talent.

Wkleiłeś parę tekstów więc komentarze siłą rzeczy w jednym tekście obejmą niejako wszystkie, zwłaszcza, że poziom wszystkich wyrównany i to dobry poziom.
W tym piszesz o umieraniu, jasno, klarownie, normalne.

Mały Książę już oswoił Lisa i nie żałuje tego, patrzy jak on odchodzi.

Każdy ma swojego Lisa.